| Both sides previous revision
Previous revision
|
|
mbembeya:kratermeer [2021/02/10 17:10]
hendriksjan |
mbembeya:kratermeer [2021/03/03 14:24] (current)
hendriksjan |
| | |
| Op de grote markt van Mbeya geweest met onze gids. Veel stoffen bekeken, helaas was er veel van hetzelfde: de waxdoeken met name uit Nigeria en veel waxdoeken uit Java met prints met Aziatische motieven. Stof aan de meter is ook verkrijgbaar maar is vrijwel allemaal synthetisch. De markt doet je beseffen dat hier echt alles zich buiten afspeelt. Alles wordt op straat verhandeld: koelkasten, TV’s, aggregaten, bedden, matrassen, autobanden (ook tweedehands), fietsonderdelen, huishoudelijke artikelen – van lucifers tot wasmiddel-, tuingereedschap wat primitief in elkaar is gelast, schoenen en slippers (overwegend van plastic), textiel in alle denkbare soorten en allerlei groenten en fruit (momenteel is er een overvloed aan mango’s en avocado’s en beginnen de ananassen te komen). Naast de gewone markt is er een parallelle markt waar hetzelfde maar tweedehands wordt aangeboden. Daarvan komt veel kleding en schoenen uit het westen. Ter afsluiting van de dag bij de souvenirwinkel van Yeddah langs gegaan. Bij hem gekocht: een armband, een mooie schaal met een uit bananenblad gemaakte afbeelding van Afrika en een handgesneden houten kano met passagiers. Al met al daarvoor 50.000 shilling uitgegeven (=$25), voor een local een aanzienlijk bedrag. | Op de grote markt van Mbeya geweest met onze gids. Veel stoffen bekeken, helaas was er veel van hetzelfde: de waxdoeken met name uit Nigeria en veel waxdoeken uit Java met prints met Aziatische motieven. Stof aan de meter is ook verkrijgbaar maar is vrijwel allemaal synthetisch. De markt doet je beseffen dat hier echt alles zich buiten afspeelt. Alles wordt op straat verhandeld: koelkasten, TV’s, aggregaten, bedden, matrassen, autobanden (ook tweedehands), fietsonderdelen, huishoudelijke artikelen – van lucifers tot wasmiddel-, tuingereedschap wat primitief in elkaar is gelast, schoenen en slippers (overwegend van plastic), textiel in alle denkbare soorten en allerlei groenten en fruit (momenteel is er een overvloed aan mango’s en avocado’s en beginnen de ananassen te komen). Naast de gewone markt is er een parallelle markt waar hetzelfde maar tweedehands wordt aangeboden. Daarvan komt veel kleding en schoenen uit het westen. Ter afsluiting van de dag bij de souvenirwinkel van Yeddah langs gegaan. Bij hem gekocht: een armband, een mooie schaal met een uit bananenblad gemaakte afbeelding van Afrika en een handgesneden houten kano met passagiers. Al met al daarvoor 50.000 shilling uitgegeven (=$25), voor een local een aanzienlijk bedrag. |
| | |
| | {{:markt_02.jpg?400|}} {{ :markt_03.jpg?400|}} |
| | |
| | {{:markt_08.jpg?400|}} {{ :markt_09.jpg?400|}} |
| |
| Met Yeddah naar gods bridge geweest, zo’n 50 km van Mbeya. Eerst met lokaal busje, daarna met dalha dalah en de rest met de auto. Aangekomen eerst naar de waterval gelopen, zo’n twee kilometer. We moeten over een terrein waarop een kostschool is gevestigd dat door militairen wordt bewaakt. Gevolg: we moeten ons legitimeren, onze bagage werd doorzocht en we mochten er geen foto’s nemen. De waterval is na het terrein van de kostschool en viel tegen. Het is een soort gorge waar het water doorheen kolkt en die we meerdere keren in Frankrijk en Duitsland hebben gezien in de bovenloop van de grotere rivieren. Ook hier moet toegang worden betaald wat door de lokale gemeenschap wordt geheven en aan hen toekomt. Eerst wilde een oude baas het geld innen maar ons geen kwitantie geven wat betekent dat hij het in eigen zak wilde steken. Blijkbaar is de onderlinge solidariteit toch niet echt groot! Later lukte het wel bij een vrouw. Vervelend is dat de kinderen hier om geld bedelen terwijl ze het niet slecht hebben, want anders zaten ze niet op kostschool. Van de waterval een stuk terug door naar Gods bridge. Dat is de moeite waard, een natuurlijke brug over een riviertje dat niet door het riviertje is uitgesleten, want daarvoor is het steen te kantig en te scherp (heb de indruk dat de steen obsidiaan is, dwz. zwart vulkaanglas dat ik nog nooit in deze omvangrijke hoeveelheden heb gezien). Schat in dat het door een aardbeving tot stand is gekomen. Lopend over de natuurlijke brug zien we daarachter veel watervallen die we deels maar beperkt kunnen zien. Van de gids begrijpen we dat het water na veel hindernissen uiteindelijk onder DAR in zee uitmondt. Na pootje baden gaan we op zoek naar vervoer terug en dat wordt uiteindelijk de motor, eentje voor de gids en eentje voor ons tweeën. Daarop leggen we de 12 kilometer zandweg af langs hoofdzakelijk bananenplantages met daartussen thee- koffie en maisvelden. Daarna kunnen we eten bij een of dé vriendin van Yeddah (hun relatie is niet geheel duidelijk) in het dorpje op de splitsing. Gelukkig hebben we geen honger, het zag er verre van hygiënisch uit, en kunnen we wat mango en avocado krijgen (deze waren heerlijk) terwijl Yeddah zich te goed doet aan een forse maaltijd met rijst, bonen en spinazie van snijbiet. Hij vertelt dat hij nu veel eet omdat hij het met één maaltijd per dag doet. Mary wordt ondertussen uitgedaagd door twee peuters. Nadat ze op hen afstapt om een handje te geven, barsten deze achter moeders rokken in onbedaarlijk huilen uit: een mzungu zo dichtbij is natuurlijk een verschrikkelijke ervaring. Hoop dat ze er geen trauma’s aan over houden! | Met Yeddah naar gods bridge geweest, zo’n 50 km van Mbeya. Eerst met lokaal busje, daarna met dalha dalah en de rest met de auto. Aangekomen eerst naar de waterval gelopen, zo’n twee kilometer. We moeten over een terrein waarop een kostschool is gevestigd dat door militairen wordt bewaakt. Gevolg: we moeten ons legitimeren, onze bagage werd doorzocht en we mochten er geen foto’s nemen. De waterval is na het terrein van de kostschool en viel tegen. Het is een soort gorge waar het water doorheen kolkt en die we meerdere keren in Frankrijk en Duitsland hebben gezien in de bovenloop van de grotere rivieren. Ook hier moet toegang worden betaald wat door de lokale gemeenschap wordt geheven en aan hen toekomt. Eerst wilde een oude baas het geld innen maar ons geen kwitantie geven wat betekent dat hij het in eigen zak wilde steken. Blijkbaar is de onderlinge solidariteit toch niet echt groot! Later lukte het wel bij een vrouw. Vervelend is dat de kinderen hier om geld bedelen terwijl ze het niet slecht hebben, want anders zaten ze niet op kostschool. Van de waterval een stuk terug door naar Gods bridge. Dat is de moeite waard, een natuurlijke brug over een riviertje dat niet door het riviertje is uitgesleten, want daarvoor is het steen te kantig en te scherp (heb de indruk dat de steen obsidiaan is, dwz. zwart vulkaanglas dat ik nog nooit in deze omvangrijke hoeveelheden heb gezien). Schat in dat het door een aardbeving tot stand is gekomen. Lopend over de natuurlijke brug zien we daarachter veel watervallen die we deels maar beperkt kunnen zien. Van de gids begrijpen we dat het water na veel hindernissen uiteindelijk onder DAR in zee uitmondt. Na pootje baden gaan we op zoek naar vervoer terug en dat wordt uiteindelijk de motor, eentje voor de gids en eentje voor ons tweeën. Daarop leggen we de 12 kilometer zandweg af langs hoofdzakelijk bananenplantages met daartussen thee- koffie en maisvelden. Daarna kunnen we eten bij een of dé vriendin van Yeddah (hun relatie is niet geheel duidelijk) in het dorpje op de splitsing. Gelukkig hebben we geen honger, het zag er verre van hygiënisch uit, en kunnen we wat mango en avocado krijgen (deze waren heerlijk) terwijl Yeddah zich te goed doet aan een forse maaltijd met rijst, bonen en spinazie van snijbiet. Hij vertelt dat hij nu veel eet omdat hij het met één maaltijd per dag doet. Mary wordt ondertussen uitgedaagd door twee peuters. Nadat ze op hen afstapt om een handje te geven, barsten deze achter moeders rokken in onbedaarlijk huilen uit: een mzungu zo dichtbij is natuurlijk een verschrikkelijke ervaring. Hoop dat ze er geen trauma’s aan over houden! |
| | |
| | {{:gods_bridge_01.jpg?400|}} {{ :gods_bridge_04_rivier.jpg?400|}} |
| | |
| | {{:gods_bridge_08_gods_bridge_helemaal.jpg?400|}} {{ :gods_bridge_06_rivier.jpg?400|}} |
| |
| De weg terug naar Mbeya is grotendeels dezelfde als die naar het kratermeer en tegen zessen zijn we weer terug bij het hotel. Onze gids heeft er duidelijk last van dat hij goed is betaald voor zijn diensten en souvenirs. Hij treedt redelijk aangeschoten aan en moet bij de les worden gehouden. Zijn brothers zijn deze dag niet komen opdagen want zijn uitbetaald en willen dat natuurlijk vieren. Onderweg nog wat rastastuf meegekregen, maar ook bij hem geldt dat de geest zwakker is dan het vlees (want hij rookte en dronk). Opvallend is dat we onderweg door iedereen met mzungu werden aangesproken wat blanke betekent. Hier heeft blijkbaar correct denken nog geen voet aan de grond gekregen! | De weg terug naar Mbeya is grotendeels dezelfde als die naar het kratermeer en tegen zessen zijn we weer terug bij het hotel. Onze gids heeft er duidelijk last van dat hij goed is betaald voor zijn diensten en souvenirs. Hij treedt redelijk aangeschoten aan en moet bij de les worden gehouden. Zijn brothers zijn deze dag niet komen opdagen want zijn uitbetaald en willen dat natuurlijk vieren. Onderweg nog wat rastastuf meegekregen, maar ook bij hem geldt dat de geest zwakker is dan het vlees (want hij rookte en dronk). Opvallend is dat we onderweg door iedereen met mzungu werden aangesproken wat blanke betekent. Hier heeft blijkbaar correct denken nog geen voet aan de grond gekregen! |
| De laatste dag gelopen naar het kruis op Mbeya peak. We beginnen met een kop koffie bij een bar met een echte Nescafé koffiemachine. Na lange tijd weer eens een echte cappuccino (ofschoon de eerste werd verprutst door de automatisch meegeleverde suiker). Daarna op weg. Na enig dolen vragen we de weg aan twee lokale dames, zij lopen een fors stuk met ons mee opdat we niet meer zullen verdwalen. Zonder hen zouden we zeker het kruis hebben gemist. We vinden dat hartverwarmend en nadat we ze vragen of we ze wat mogen geven schenken we ze 10.000 sh. Dat is voor hen zeer veel want ze willen zelfs onze voeten kussen, wat natuurlijk veel te ver gaat. Na een mooie foto van hen te hebben gemaakt klimmen we verder. Gestaag komen we hoger en hoger, ondertussen een man passerend die met luide stem allerlei bezweringen uitspreekt en twee vrouwen die met een bundel hout op hun hoofd als gemzen op een zijpaadje naar een dorpje verderop lopen, gevolgd door 6 koeien met elk een eigen bel. Het laatste stuk moeten we goed uitkijken waar we onze voeten zetten want het is zeer stijl. Uiteindelijk komen we bij het kruis vanwaar we een schitterend uitzicht op Mbeya en de omgeving hebben en mooie foto’s maken. De tocht hebben we in anderhalf uur afgelegd en we zitten zo’n 600 meter boven de stad (dus op 2.100 meter). Na een half uur van het uitzicht te hebben genoten zijn we teruggelopen en zijn we na een uur weer bij het hotel, waar we direct een lekkere koude douche nemen en ons met een boek gaan ontspannen. | De laatste dag gelopen naar het kruis op Mbeya peak. We beginnen met een kop koffie bij een bar met een echte Nescafé koffiemachine. Na lange tijd weer eens een echte cappuccino (ofschoon de eerste werd verprutst door de automatisch meegeleverde suiker). Daarna op weg. Na enig dolen vragen we de weg aan twee lokale dames, zij lopen een fors stuk met ons mee opdat we niet meer zullen verdwalen. Zonder hen zouden we zeker het kruis hebben gemist. We vinden dat hartverwarmend en nadat we ze vragen of we ze wat mogen geven schenken we ze 10.000 sh. Dat is voor hen zeer veel want ze willen zelfs onze voeten kussen, wat natuurlijk veel te ver gaat. Na een mooie foto van hen te hebben gemaakt klimmen we verder. Gestaag komen we hoger en hoger, ondertussen een man passerend die met luide stem allerlei bezweringen uitspreekt en twee vrouwen die met een bundel hout op hun hoofd als gemzen op een zijpaadje naar een dorpje verderop lopen, gevolgd door 6 koeien met elk een eigen bel. Het laatste stuk moeten we goed uitkijken waar we onze voeten zetten want het is zeer stijl. Uiteindelijk komen we bij het kruis vanwaar we een schitterend uitzicht op Mbeya en de omgeving hebben en mooie foto’s maken. De tocht hebben we in anderhalf uur afgelegd en we zitten zo’n 600 meter boven de stad (dus op 2.100 meter). Na een half uur van het uitzicht te hebben genoten zijn we teruggelopen en zijn we na een uur weer bij het hotel, waar we direct een lekkere koude douche nemen en ons met een boek gaan ontspannen. |
| |
| | {{:mbeya_behulpzame_dames.jpg?400|}} {{ :mbeya_het_kruis_en_de_peak.jpg?400|}} |
| | Behulpzame dames Kruis en Mbebya Peak |
| | |
| | {{:mbeya_vanaf_de_peak.jpg?400|}} {{ :mbeya_paden_in_de_bergen.jpg?400|}} |
| | Uitzicht op Mbeya vanaf de peak Paden in de bergen |
| De volgende dag terug met het vliegtuig naar DAR. We moeten vroeg weg om in te checken en de hotelmanager, Eric, heeft alles op tijd geregeld: het ontbijt en de taxi. We zijn ruim op tijd en rond 9.00 uur kiezen we het luchtruim voor een vlucht van 70 minuten. Nu zien we het landschap van boven waar we met de trein in 26 uur door zijn gezwoegd. In DAR worden we opgehaald door de door onze zoon bestelde taxi en na twee uur, vanwege de files, melden we ons weer aan de huisdeur. De vlucht is ontspannen in een modern en gerieflijk toestel van Fastjet. | De volgende dag terug met het vliegtuig naar DAR. We moeten vroeg weg om in te checken en de hotelmanager, Eric, heeft alles op tijd geregeld: het ontbijt en de taxi. We zijn ruim op tijd en rond 9.00 uur kiezen we het luchtruim voor een vlucht van 70 minuten. Nu zien we het landschap van boven waar we met de trein in 26 uur door zijn gezwoegd. In DAR worden we opgehaald door de door onze zoon bestelde taxi en na twee uur, vanwege de files, melden we ons weer aan de huisdeur. De vlucht is ontspannen in een modern en gerieflijk toestel van Fastjet. |
| |
